Fillas de Cassandra: A pausa como acto político

No medio do ruído, Fillas de Cassandra decidiron calar. Despois do impacto de Acrópole, un disco que as lanzou á primeira liña da escena galega e estatal, con centos de concertos e milleiros de voces acompañando cada verso, María SOA e Sara Faro fixeron algo pouco habitual nestes tempos: deterse. Non para desaparecer, senón para escoitar. Para recuperar o seu propio compás e preguntarse que querían dicir, e sobre todo, como querían dicilo. Hibernarse, o seu novo proxecto, non nace dun impulso, senón dun proceso. É un traballo fiado devagar, tecido á man, que aposta pola introspección, pola reflexión e pola construción consciente dun discurso e dunha estética propia.

No contexto dunha industria que premia a velocidade e a presenza constante, a pausa convértese nun xesto revolucionario. Hibernarse é iso: unha chamada ao tempo necesario para crear, para repensarse e para volver coas mans cheas de sentido. Máis que un EP, é un acto de resistencia. Un traxe novo, si, pero feito con tecido de fondo.

Fiar o tempo, canción a canción

A través das catro cancións que compoñen o EP, Fillas de Cassandra propoñen unha reflexión profunda sobre a construción social do tempo. Cada tema actúa como un fío distinto, que ao entrelazarse co resto, debuxa unha peza compacta pero chea de texturas. Feito a man, que abre o disco, funciona como unha declaración de intencións: fronte á produción en masa, o coidado; fronte á homoxeneización, a identidade. O tema non só defende o traballo artesanal como método, senón tamén como metáfora política. Repeticións, cadencias e ritmos evocan a lentitude dun labor feito con tempo, onde cada punto ten sentido. Este inicio non mira atrás, senón cara adiante: un adianto do traxe que aínda está por construír.

Arderse fala das dinámicas vitais marcadas polos reloxos sociais, pola falsa promesa de que se pode aproveitar cada segundo ao máximo. A canción rexeita esa visión competitiva e alienante da vida, e propón recuperar unha percepción propia do tempo, fóra dos marcos de rendemento e produtividade.

En Quebrantarse, o discurso muda de escala, e afonda nas feridas colectivas que atravesan o país. O tempo aparece fragmentado pola guerra, suspendido entre lembranzas e silencios herdados. Non é un tempo elixido, senón imposto, roubado. A memoria actúa como resistencia ante esa versión oficial dos feitos que borra, suaviza ou distorsiona.

Por último, Hibernarse, que dá nome ao proxecto, pecha este universo cunha crítica directa ao ritmo imposto pola industria musical e á produtividade forzada: a urxencia de crear, de sacar contido, de manterse presente. Aquí, o tempo vólvese ferramenta de defensa propia.

Tecidos novos, ferramentas novas

Se Hibernarse representa un novo traxe para Fillas de Cassandra, o seu son tamén revela unha nova textura. Neste proceso de transformación, o dúo contou coa complicidade de dúas figuras fundamentais: Greta Ch’aska e Mumbai Moon, responsables dunha produción que engade capas, matices e contrastes ao universo xa recoñecible das artistas viguesas.

A electrónica tórnase aquí máis detallista, máis táctil, sen perder a forza emocional das harmonías vocais nin a presenza orgánica dos instrumentos tradicionais. A tradición, lonxe de ser un límite, funciona como punto de partida. A pandeireta, o acordeón ou a gaita non son meros xestos de identidade, senón materiais vivos que se moldean, que se mesturan con sintetizadores, beats e ambientacións inesperadas. O resultado non é unha fusión forzada, senón un diálogo honesto entre códigos musicais, onde cada elemento ten o seu espazo e o seu peso.

Esta liberdade creativa tamén se explica polo coidado co que Fillas de Cassandra deseñan o que soa e o que cala. Nada está posto porque si. A elección de non incluír instrumentos que non poidan ser tocados en directo, ou de xogar coa contención, reflicte unha ética artística que entende a música como un espazo de coherencia, de compromiso e de risco. Hibernarse soa diferente porque nace doutro lugar: dun tempo de silencio necesario para escoitarse de novo.

Un proxecto que se expande

Hibernarse non se entende só desde o son. É tamén unha peza visual, editorial e conceptual. O videofilme que acompaña o EP, dirixido por Santi Iglesias, Sergio ‘Steel’ e as propias artistas, serve como espello estético e narrativo do disco. A través del, Fillas de Cassandra tecen unha narrativa audiovisual que amplifica o contido musical e pon en escena a súa esencia: a artesanía, a reflexión e o coidado.

O videofilme arranca nun obradoiro de costura, espazo simbólico no que a idea do traxe cobra vida. O vestiario, as texturas e os corpos en movemento converten o acto de vestir nunha metáfora poderosa da identidade que se constrúe paso a paso. As prendas de deseñadoras galegas —Lidia Agra, Elísabet Millán, Tomás Álvarez (666Leira) e coconutscankill— subliñan esa vontade de traballar desde o local, desde o feito a man, desde a proximidade.

Xunto ao vídeo, o fanzine ideado por Kika V. Ramil e o dúo completa o universo material e simbólico do proxecto. A publicación recolle ideas, apuntamentos e imaxes que documentan o proceso creativo e vital das artistas durante os últimos dous anos. Non se trata dun complemento, senón dun espazo máis no que Hibernarse respira e se expande.

Este proxecto multiformato é, en definitiva, unha aposta por facer da música un espazo total: onde o conceptual e o sensorial convivan, onde o discurso se traduza en forma, onde cada detalle fale da intención que o sostén.

O traxe que está por vir

Se Hibernarse supuxo parar para fiar, agora chega o momento de volver cortar patróns. O EP publícase mentres Fillas de Cassandra preparan a súa primeira residencia artística, un espazo pensado para canalizar todo o vivido nos últimos anos e abrir novas liñas de creación. A semente dese próximo traxe xa está plantada: arquivos compartidos, referencias cruzadas, ideas esbozadas. Nada definitivo, todo por probar.

O futuro do proxecto intúese máis performático, máis expandido, sen renunciar ao coidado nin ao rigor. Fillas de Cassandra seguen querendo dicir, pero tamén seguir preguntándose desde onde e para que. Non buscan repetir fórmulas, senón ampliar os seus propios límites. A súa ambición non pasa por medrar en volume, senón en fondo.

O traxe que está por vir non ten costuras pechadas. Será, como todo o que fan, unha peza feita á man, ao seu ritmo e coas súas medidas. Un traxe para seguir cantando e pensando, para seguir facendo do tempo un lugar habitable.