SonRías Baixas segue a súa evolución.

O SonRías Baixas regresou este verán a Bueu cunha edición marcada pola súa evolución e, ao tempo, polas súas contradicións. O festival, historicamente asociado á música combativa —rock, hip hop reivindicativo, ska—, leva uns anos virando cara a un cartel máis aberto ao pop alternativo e ás novas correntes indie. Este cambio xerou debate entre o seu público de sempre, mais tamén abriu a porta a novas xeracións de asistentes.A programación deste ano amosou ben esa dualidade.

Librerías y talleresO xoves inaugurouse cunha xornada que soubo conectar coa esencia orixinal do SonRías: Muyayo Rif, La Raíz, Canteca de Macao e Baiuca ofreceron directos cheos de enerxía e mensaxe, reivindicando que o festival aínda sabe mirar ás súas raíces.

A partir do venres, o ton mudou. Entre propostas como Cariño, Melifluo ou Sen Senra, brillou con luz propia a chamada “Santísima Trindade do Pogo”: Shego, Carolina Durante e Grande Amore. Tres concertos consecutivos que transformaron o recinto nun auténtico campo de empurróns, suor e celebración colectiva.

O sábado quedará lembrado pola xa mítica sesión vermú de The Rapants, que demostrou por que o seu fenómeno de masas en Galicia non para de medrar. Tamén houbo tempo para a experimentación e o baile con Capital Voskov, o carisma de Maestro Espada e o magnetismo de Judeline. Sen esquecer a potencia escénica dun artista tan influínte no pop contemporáneo como Alizzz e o entusiasmo compartido co público que trouxo Delaporte.

O domingo, día de maior afluencia, pechou o festival cunha combinación perfecta de frescura e festa: Carlos Ares, Dani Fernández e Niña Polaca foron a triada encargada de despedir o SonRías cun broche luminoso, acompañado polas sesións de EME DJ que mantiveron viva a enerxía entre concerto e concerto.

Esta edición deixa claro que o SonRías Baixas segue a redefinirse: entre a memoria combativa que o fixo nacer e a apertura a un novo público indie-pop que chega con forza. Un festival en tránsito, pero que conserva esa identidade atlántica e festiva que o fixo único no calendario galego.