Sinsal 2025: a illa que se converte en música

Foto: Cris Padín

Crónica

Non todos os festivais comezan coa primeira nota. Hai algúns que se cociñan a lume lento, que arrancan moito antes de pisar o escenario. O Sinsal é un deles. A experiencia comeza no porto: subir ao barco, deixar atrás Vigo, ver como a ría se abre e, pouco a pouco, a silueta da Illa de San Simón emerxe no horizonte. A viaxe en si xa é parte do festival. O rumor da auga, a conversa en voz baixa do público e a pregunta que todos se fan: quen tocará este ano?

O luxo de ser pequeno

Cando pises a illa, decátaste do segredo mellor gardado: o Sinsal é un microfestival. Non hai macroescenarios nin milleiros de persoas empurrando. Aquí son só 800 ao día, esparexidas entre árbores centenarias e ruínas cargadas de memoria. Ese aforo reducido convérteo nunha experiencia próxima e coidada, onde cada detalle conta: o silencio entre cancións, a proximidade cos artistas, o mar rodeándoo todo.

Cartel secreto, confianza absoluta

Outro dos sinais de identidade do Sinsal é o seu cartel secreto. Ninguén sabe quen vai tocar ata desembarcar. A confianza nos programadores é total: ano tras ano, as súas eleccións convértense en descubertas para o público máis curioso. En 2025, a sorpresa veu de todas partes do planeta: 17 estreas en Galicia e 12 en España, nunha viaxe que percorreu catro continentes a través de linguas, ritmos e tradicións.

Un menú para todos os sentidos

Este ano, o festival puido lerse como un menú degustación dividido en tres tempos: pratos suaves, receitas híbridas e sobremesas de pura festa.

A calma: Os primeiros bocados chegaron da man de artistas que apostaron pola introspección. O folk delicado de Azulceleste (Galicia), as harmonías ancestrais de Cocanha (Francia) ou o minimalismo envolvente de Dasom Baek (Corea do Sur) convidaban a sentar na herba e deixar que a música dialogase coa brisa. O domingo, Rocío Guzmán (Andalucía) mesturou flamenco e electrónica nunha posta en escena intimista, mentres Bitoi (Suecia) xogaba coa polifonía inspirada en cantos de aves. E Fin del Mundo (Arxentina) achegaba guitarras post‑rock e shoegaze que evocaban o mellor do pop‑rock arxentino con certo aire nostálxico.

Os híbridos: Entre a serenidade e a euforia apareceron propostas imposibles de encadrar. O venres, Ali (Indonesia) mesturou psicodelia setenteira e afrobeat cunha elegancia vintage, e Ivo Dimchev (Bulgaria) converteu o escenario nun espectáculo performativo queer, entre o romanticismo e a enerxía ballroom. O sábado foi a quenda do kraut rock poético de Good Sad Happy Bad (Reino Unido) e do pop costumista de Chicharrón (Galicia), cheo de melancolía atlántica. Xa o domingo, Uche Yara (Austria) conquistou cun rock noventeiro actualizado, luminoso e cheo de carisma.

A festa: O tramo final do menú chegou coas propostas máis enérxicas, esas que transformaron a illa nunha pista de baile. Throes + The Shine (Angola‑Portugal) puxeron a xente a brincar co seu kuduro explosivo; Ammar 808 (Tunes) fusionou sufismo e beats electrónicos; Guedra Guedra (Marrocos) fixo do polirritmo africano unha experiencia clubbing; e Fidju Kitxora (Cabo Verde‑Portugal) trouxo unha Lisboa afrohouse en plena ebulición creativa. Para pechar, Arsenal Mikebe (Uganda) arrincou ovacións cunha percusión de aceiro inspirada na TR‑808 e Asmâa Hamzaoui & Bnat Timbouktou (Marrocos) ofreceron un ritual gnawa liderado por mulleres que rematou en baile colectivo a pé descalzo.

Un festival que mira ao pasado e ao futuro

O Sinsal non é só música: é patrimonio vivo. As visitas guiadas pola illa, a exposición de cómic sobre a historia sonora de Galicia, a Rumbantela que recupera as verbenas do século XX ou os showcookings con produtos locais constrúen un relato que une tradición e contemporaneidade. Nun tempo no que os macrofestivais dominan o mercado, o Sinsal propón outra cousa: calidade fronte a cantidade, descubrimento fronte a consumo masivo.

Pechar os ollos e escoitar

Cando o barco volve a porto e a illa queda atrás, queda tamén a sensación de ter vivido algo irrepetible. Un segredo a voces que cada xullo transforma San Simón nun lugar de música libre, sen ruído nin artificio. ¿É o mellor microfestival do país? Quizais si. Ou, cando menos, un dos poucos que se atreve a non vender fume, senón emocións reais.