CRÓNICA – 38ª edición do Noroeste Estrella Galicia. Un festival necesario.

O Noroeste Estrella Galicia chega á súa 38ª edición consolidado como un dos eventos musicais máis emblemáticos da Coruña. Un festival gratuíto, organizado polo Concello, que durante case unha semana transforma prazas, praías e recunchos da cidade en escenarios. Sobre o papel, é unha celebración da música e da cultura aberta a todo o mundo. Na práctica, esta edición deixa tamén unha sombra evidente: unha planificación deficiente e unha comunicación tardía que amosan un preocupante descoido cara ao público e, sobre todo, cara aos artistas que lle dan sentido ao festival.

Un Concello, e máis o dunha gran cidade como a Coruña, ten a responsabilidade de achegar a cultura a todos os públicos e de garantir que certas citas de relevancia sexan accesibles para todas as persoas. Non todo o que se programa debe ser gratuíto, pero si debe existir unha oferta de peso que cumpra esa función. Por iso, sorprende que o propio concelleiro de Cultura, Gonzalo Castro, declarase que para contar con “artistas de determinado nivel” habería que pasar por caixa. Quizais o termo correcto fose “artistas de determinado caché”, porque nivel houbo, e moito, nesta edición: tanto nas numerosas bandas locais, cunha calidade artística e humana incuestionable e moi queridas na cidade, como nos proxectos traídos de fóra.

O problema non é o cartel —con 38 bandas de interese e repercusión, capaces de encher prazas enteiras—, senón a forma de xestionalo. Anunciar oficialmente datas, programación e escenarios con apenas uns días de marxe é unha falta de respecto evidente ao cidadán. Máis grave aínda, a maioría dos artistas locais —por non dicir todos— souberon da súa participación con moi pouca antelación, e incluso houbo casos como o de Eme DJ, que se decatou ao ver o seu nome no cartel publicado nas redes sociais. No seu caso, a organización desculpouse e reubicouna noutra data por coincidencia cun concerto xa pechado, pero iso non borra a sensación de improvisación.

Tamén houbo baixadas de caché que impediron a algúns artistas levar banda completa e pagar dignamente aos seus músicos, obrigando a adaptar formatos acústicos. Outros viron como se lles cambiaba a data e o escenario apenas unha ou dúas semanas antes, facendo imposible contar cos seus técnicos de son habituais e forzando substitucións de última hora, con todo o que iso implica para a calidade do espectáculo.

O Noroeste segue a ser un festival importante para a cidade, capaz de mobilizar público cando a cultura se achega de maneira gratuíta, próxima e ben planificada. Cunha organización á altura do seu potencial, podería incluso converterse nun referente turístico anual, marcado en vermello no calendario. Mais este ano, ata o último momento, era imposible saber con certeza as datas da súa celebración nin confirmar a presenza de artistas —agás o caso de Luar na Lubre, anunciado no FITUR—, o que resta previsibilidade e visibilidade a un evento que, pola súa esencia, debería ser motivo de orgullo colectivo.

Mércores

Por motivos persoais non puiden asistir, pero os comentarios foron unánimes: Los Deltonos e Funquillo ofreceron actuacións potentes, con ese aire de clásicos que sempre se agradece nos escenarios.
En María Pita, o sempre singular Albert Pla & The Surprise Bang fixo gala dunha proposta diferente, cargada de personalidade e mensaxe, cun compoñente cultural moi interesante.

Xoves

A primeira gran sorpresa chegou coa banda neerlandesa Komodo, que trouxo un rock setenteiro e oitentero cheo de enerxía, ben traballado e pensado para facer gozar.
En Azcárraga, Candela Liste confirmouse como unha das grandes voces novas da música local, combinando talento e proxección de futuro.
O mesmo escenario acolleu despois a P.P. Arnold, unha artista icónica en plena forma, cunha banda espectacular detrás.
En María Pita, Queralt Lahoz deixou claro que xa non é só “emergente”: está nun momento de crecemento e consolidación, seguindo a senda de artistas como Rosalía, Judeline ou Nathy Peluso.
Para pechar a noite, Mondra ofreceu un espectáculo visual e sonoro de enorme potencia, cunha posta en escena teatral e coidada que elevou as súas cancións a outro nivel.

Venres

O día arrincou coas dúas bandas gañadoras do concurso de bandas de CUAC FM: Leria, no Campo de A Leña, cun directo desinhibido e divertido; e Scarecröw, en Azcárraga, ofrecendo unha auténtica lección de heavy metal e hard rock, un xénero pouco habitual no Noroeste e moi ben recibido.
Xa na praia de Riazor, Carlos Ares deu un concerto excelso de folk progresivo con pulsión pop, confirmando que é un artista chamado a ser grande moi pronto.
O 40 aniversario de Luar na Lubre celebrouse cun concerto especial, íntimo e coidado.
E para pechar, Grande Amore puxo patas arriba o areal cun rock electrónico distorsionado, enerxético e cheo de carisma, sorprendendo cunha afluencia maior da esperada para o horario.

Sábado

En Riazor, Guadi Galego encheu o escenario de elegancia e vitalidade, cun pop delicioso e cheo de matices.
Seguíronlle Siloé, banda castelán-leonesa de pop rock alternativo, con potencial para converterse nun nome fixo nos festivais de verán, e que soubo mover á xente.
O peche chegou con The Vaccines: xa sen o peso mediático doutros tempos, pero cun concerto redondo, sólido e ben defendido, aínda que o público xa amosaba certo desgaste ao final da noite.

Peche

O Noroeste non é só un festival: é un punto de encontro entre a cidade e o seu tecido cultural, un escaparate único para as bandas locais e unha oportunidade de traer propostas de calidade que convivan co talento da casa. A súa importancia para a cidadanía é innegable, e por iso mesmo sería intelixente aproveitar o propio consello e a experiencia dos movementos asociativos que existen na Coruña para axudar a conformar o cartel. É algo que xa se fixo noutras etapas políticas e que permitía dar visibilidade a un traballo de programación que, se existe, debería facerse notar para que os veciños e veciñas marquemos estas datas no calendario con ilusión.

Se se planifica con antelación, se se busca activamente talento emergente e se coida ás bandas locais con respecto e dignidade, o Noroeste pode ser moito máis que unha semana de concertos: pode ser un motor de orgullo colectivo e tamén un atractivo turístico. Porque, por moito que outras citas como o Morriñafest, o Recordafest ou ciclos como Coruña Sounds teñan cabida na oferta cultural —aínda sendo eventos de pago e, a miúdo, de prezo elevado—, un festival aberto e popular coma este debería ser unha prioridade.

Non pedimos luxos imposibles: só un Noroeste mínimamente planificado, que transmita que detrás hai un traballo serio e constante, que manteña a súa esencia como festa da cidade e que continúe sendo, para as nosas bandas, o mellor escenario posible para tocar gratis diante dos seus veciños e veciñas.