Crónica Canela Party 2025: o festival que só se entende vivíndoo

Na portada desta crónica aparece unha fotografía de Javier Rosa. Nela saio eu mesmo, no medio do tumulto, cantando, gritando, gozando coma un neno pequeno. Esa imaxe non é só un recordo persoal: é a proba de que o Canela Party se vive coa pel erguida, cos ollos brillando e co corazón acelerado. É un festival que te envolve ata o punto de facerche esquecer quen es para deixarte levar pola enerxía colectiva. Embriagador, persoal, único. Un deses momentos nos que non es un espectador: formas parte da escena.

Explicar o Canela Party con palabras é tan difícil como recoller todo o confeti que queda esparexido polo chan tras cada concerto. As imaxes de disfraces surrealistas, o prezo accesible ou a comodidade do formato poden dar unha idea, pero o certo é que o Canela só se comprende vivíndoo desde dentro. É unha experiencia que atravesa corpo e mente, que deixa unha pegada emocional que vai máis aló da música.

O público como chave

O segredo está no público. O de Torremolinos non é un público pasivo que vai só polo cabeza de cartel e pola festa. Aquí a xente quere ver concertos, descubrir bandas e participar activamente. É un público culturalmente curioso, socialmente implicado e politicamente consciente. Probablemente estea no ADN do festival: unha comunidade que sabe que non vén só consumir, senón a formar parte dun ecosistema. E por iso non sorprende que os escenarios Fistro e Jarl —que se intercalan sen solapes— sempre estean cheos: ninguén quere perderse nada. Esa actitude tamén é a que dá sentido a un festival que non se deixa arrastrar pola lóxica do macroevento.

E non falo só como cronista, senón como un máis. Estar alí, ver como a xente corea, como se entrega en cada pogo ou como descobre con fascinación unha banda que nunca escoitara, é conmovedor. O Canela vólvese persoal porque te fai sentir parte de algo máis grande ca ti.

Un festival humano e cómodo

A comodidade é outro dos piares. Un máximo de 5.000 persoas por día garante un espazo humano, onde se pode estar en primeira fila sen loitar ou gozar desde atrás con calma. Non hai sensación de agobio nin tampouco desigualdades artificiais: sen zonas VIP nin barreiras, todas e todos iguais. É un festival pensado para que a música e a convivencia teñan prioridade sobre as marcas e a ostentación. Iso tradúcese en detalles que parecen pequenos pero son enormes: poucas colas, facilidade de movemento, ausencia de solapes e unha sensación xeral de festival feito por e para as persoas.

O compromiso social

O Canela non é só festa, é tamén discurso. Nesta edición houbo unha presenza constante de mensaxes contra a guerra de Palestina e a favor dos dereitos humanos, tanto nas pantallas como nos discursos dalgunhas bandas, coma Lambrini Girls ou Bob Vylan. É un festival que non ten medo de posicionarse, que entende a música como unha ferramenta de transformación e de visibilización de causas sociais. Ese carácter combativo compleméntase coa súa aposta pola paridade real: mulleres en todos os roles, desde guitarristas ata baterías, baixistas, teclistas, saxofonistas ou técnicas de son. Non só como voces dianteiras, senón con protagonismo en todos os ámbitos.A música: rock en todas as súas formas

No apartado musical, o cartel foi unha escolma gourmet do rock alternativo en todas as súas vertentes. Desde a kinkidelia incendiaria de Derby Motoreta’s Burrito Kachimba ata o noise de DIIV, pasando pola intensidade arty de Blonde Redhead, o punk enérxico de Frankie & The Witch Fingers, o electropunk de Grande Amore, ou a escuridade de Depresión Sonora. Sen esquecer nomes como Amenra, co seu black metal visceral, Biznaga co seu punk político, Axolotes Mexicanos, Somos la Herencia, Ecca Vandal ou Lambrini Girls, que fixeron do xoves un auténtico manifesto colectivo.

Ao longo de catro xornadas, os concertos demostraron a riqueza dun festival que entende o rock como un paraugas baixo o cal caben milleiros de matices: hardcore, metal, pop, psicodelia, postpunk, garage, rap ou mesmo toques de electrónica. Todo cabe sempre que haxa enerxía, actitude e capacidade de conectar co público.

O clímax dos disfraces

E todo iso desemboca no sábado de disfraces, unha das citas máis espectaculares da península. Pulpos xigantes sobrevoando cabezas, parodias da Virxe da Macarena, futbolistas de Oliver e Benji, Nuno de Grande Amore ataviado con correas sadomaso para enaltecer a figura de Turbonegro. O público leva a creatividade ao extremo mesmo as bandas participan, convertendo a xornada final nunha auténtica catarse colectiva. É un espectáculo dentro do espectáculo, un momento no que a música e a festa se funden coa imaxinación popular. Estar alí, no medio da multitude disfrazado, é vivir unha escena que se queda gravada na memoria.

Un festival de comunidade

O Canela Party é moito máis ca un festival. É unha comunidade temporal onde conviven música, compromiso e celebración. Non é só un “pitote”, aínda que tamén o sexa. É a proba de que a cultura alternativa pode medrar sen perder a alma cando se pon no centro ao público e á música. E por iso, quen o vive, xa non pode deixalo escapar. Cada edición remata coma o confeti no asfalto: inerte, pero colorido. E aínda que xa non voe polo aire, queda pegado á memoria de quen o viviu. A conta atrás para o próximo Canela xa comezou.

E eu, que aparezo na portada desta crónica berrando entre a multitude, sei que volvín a casa cun recordo persoalísimo: o de sentirme parte dun festival que, máis ca un evento, é unha familia de xente que ama a música e a vida.