Os Concertos OT 2025 chegan ao Coliseum… e ao debate sobre o que significa un talent show para o tecido cultural

Operación Triunfo volverá aterrar na Coruña o 19 de abril cun espectáculo de gran formato que reunirá no Coliseum ás 16 persoas concursantes da edición. Un directo con novos arranxos, dispositivo técnico de primeira e a narrativa emocional que caracteriza o programa, organizado por Proactiv Entertainment xunto con Gestmusic e Prime Video. Para o público coruñés, ademais, a cita terá un atractivo engadido: o regreso a casa de Martín Yáñez “Tinho”, un dos nomes máis comentados pola audiencia galega nesta edición.

A noticia encaixa á perfección no relato habitual do formato: éxito televisivo, fandom entregado, conexión xeracional e unha xira oficial que busca trasladar ao escenario esa efervescencia. Con todo, máis alá do brillo da produción, estas xiras abren un debate necesario sobre o papel real que xogan no ecosistema cultural dunha cidade como A Coruña.

Porque OT é, ante todo, unha máquina industrial impecable. Xera expectación, concentra recursos, mobiliza masivamente ao público e coloca o espectáculo por riba de calquera outra dimensión artística. Para o Coliseum, é unha data forte no calendario. Para moitas familias, unha festa. Para a industria televisiva, un produto que segue funcionando. Mais para o tecido musical local, a lectura é moito máis complexa.

Este tipo de macroeventos compiten polos mesmos espazos de atención —tempo, cartos e interese— que as salas pequenas, os ciclos comisariados con coidado ou as bandas que loitan por encher concertos de 100 ou 200 persoas. É evidente que quen inviste máis de cen euros nunha noite OT probablemente recorte outras experiencias culturais ao longo do ano. A balanza, inevitablemente, inclínase sempre cara aquilo que xa chega embalado con publicidade, acceso masivo e relato emocional.

Entre os medios especializados, o fenómeno vive nunha especie de contradición permanente. O impacto é incuestionable e moitas artistas saídas do formato, como Aitana, Lola Indigo ou Amaia, acabaron asentándose no mainstream estatal. Pero tamén é certo que o programa funciona baixo unha lóxica allea á creación independente: a narrativa artística reconstruíse a posteriori, cando a espuma televisiva baixa e se pode avaliar se existe —ou non— un proxecto persoal sólido detrás do espectáculo.

A xira, ao seu modo, reflicte esa mesma filosofía. O concerto é coral, deseñado para emocionar, controlado ao milímetro e pensado para reforzar a marca OT máis que as identidades individuais de cada participante. Non é un espazo de risco nin de escena en construción, senón un produto que viaxa de cidade en cidade cun guión xa pechado. Nun contexto no que moitas bandas con discos recoñecidos pola crítica teñen dificultades para manter unha xira estábel, ver como un talent show ocupa os grandes recintos sempre esperta reflexións sobre prioridades e modelos culturais.

Isto non invalida o entusiasmo de quen enche o Coliseum nin o mérito persoal de figuras como Tinho, que viven grazas ao programa un impulso real nas súas carreiras. Pero si invita a poñer as cousas no seu sitio: OT non é escena musical, senón unha das expresións máis poderosas —e máis claramente industriais— da música como negocio.

Celebrar que un concerto encha un Coliseum non debería impedirnos preguntar que ocurriría se unha pequena parte desa maquinaria de comunicación, dese investimento e desa atención mediática se destinase tamén a fortalecer o talento que nace e medra aquí, lonxe dos platós. Porque o pulso cultural dunha cidade constrúese no día a día: nas salas pequenas, nos proxectos que non teñen prime time, nas ferramentas que permiten que a música galega sexa máis que un fenómeno pasaxeiro.

Quizais o valor real de que OT chegue á Coruña non estea só no seu espectáculo, senón na oportunidade de abrir esta conversa.