Grande Amore publica III: ruído, emoción e unha identidade que medra sen perderse.

No medio da enxurrada de lanzamentos musicais semanais, hai propostas que non só destacan polo son, senón tamén polo camiño que representan. Grande Amore é unha delas. O proxecto que naceu arredor da figura de Nuno Pico chega ao seu terceiro álbum —titulado III, simplemente— nun momento de madurez e transformación: xa non é só unha aventura en solitario, senón un trío artístico no sentido máis pleno da palabra.

Desde o seu debut homónimo, Grande Amore marcou un camiño propio, mesturando electrónica, punk, noise, romanticismo escuro e unha maneira de cantar e escribir que, aínda que pouco ortodoxa, resulta profundamente auténtica. Aqueles primeiros pasos tiñan moito de experimento íntimo, con Nuno construíndo desde a soidade unha proposta que xa tiña claro que viña para incomodar, emocionar e bailar. O segundo disco, II, afondaba nesas liñas, pero III representa un salto cualitativo.

Neste novo capítulo, Clara Redondo e mariagrep, compañeiras de directo desde hai tempo, deixan de ser só parte do espectáculo escénico para integrarse de cheo na creación artística. A súa participación nas decisións compositivas e estéticas nótase: o disco soa máis plural, pero non perde a esencia. Hai máis capas, máis riscos, máis man común. E o resultado é máis contundente que nunca.

III aposta polo ruído como linguaxe: guitarras abrasivas, atmosferas densas e un uso da distorsión que non busca esconder nada, senón poñer todo á vista, mesmo o que doe. Mais ao mesmo tempo, é un disco fondamente emocional, no que as cancións falan de perda, de identidade, de amor e de crise persoal. E todo iso mediatizado por unha voz —a de Nuno— que, sen ser perfecta en termos técnicos, dá un salto evidente neste traballo: máis expresiva, máis segura, máis capaz de transmitir a furia e a ternura que conviven nas letras. Porque en Grande Amore o importante nunca foi afinar, senón contar, emocionar, chegar.

Detrás desta evolución tamén está o apoio constante dun selo que creu no proxecto desde o primeiro momento: Ernie Records. Da man de Josiño Carballo, Grande Amore converteuse nun dos nomes máis recoñecibles do seu catálogo e nunha das puntas de lanza dunha xeración que fai música desde Galicia sen complexos, sen necesidade de encaixar en ningún molde estatal.

No disco hai espazo para os contrastes: desde a colaboración con Nacho Vegas —un exercicio de intimidade compartida entre o galego e o asturiano— ata unha versión de Los Suaves, onde a homenaxe ao rock galego mestúrase coa apropiación estética e xeracional. Tamén colabora David Ruiz, cantante de La MODA, nun tema que reforza a conexión emocional e estilística co norte peninsular. Un vínculo que ten unha dimensión especial, xa que o produtor do disco, Jacobo Naya, foi tamén integrante de La MODA. Todo queda na casa.

A portada e a contraportada do álbum pechan o círculo emocional: na portada, a casa natal de Nuno no seu pobo, cunha estética que rende homenaxe ao primeiro disco de Black Sabbath. Na contraportada, o cemiterio do mesmo lugar. O sitio onde naceu e, probablemente, o sitio onde acabará a súa vida. Un xesto simbólico que encapsula o espírito de Grande Amore: falar do íntimo desde o ruído, do universal desde o local, da vida a través da música.

III non busca ser cómodo nin amable, pero si honesto. É unha mostra de como un proxecto persoal pode medrar sen diluírse, abrirse a novas voces sen perder a súa verdade. Un traballo que deixa claro que Grande Amore non é só un nome, senón unha forma de entender a música e a emoción desde o exceso, o ruído e a verdade.