Quince anos despois, o grupo galego publica un disco que fala da reconstrución, da serenidade e da fe tranquila no futuro.

Hai regresos que teñen algo de milagre. Non pola épica, senón pola honestidade coa que aparecen. Mañana y Siempre, o novo álbum de Nadadora tras quince anos de silencio discográfico, pertence a esa categoría escasa e luminosa: a dos discos que non volven por estratexia nin por saudade, senón pola necesidade vital de facer música para seguir sendo un mesmo.

Editado por Ernie Records, Mañana y Siempre chega como unha luz que se acende outra vez, un lume íntimo que recupera o espírito do grupo de O Grove sen convertelo en reliquia. O disco respira madurez, delicadeza e unha verdade emocional que se escoita en cada decisión sonora: un indie pop que conserva o pulso melancólico das súas orixes, pero que agora se alonga en paisaxes máis profundas e cinematográficas.

Regreso sen nostalxia

Nadadora nunca anunciaran unha disolución definitiva. En 2012 falaran dun “descanso longo e pracenteiro”, pero o tempo demostrou que aquel parón tamén trouxo sombras, silencios e feridas persoais. Por iso o regreso non é un exercicio de memoria, senón de vida. As cancións falan precisamente diso: de asumir a fugacidade, de aprender das cicatrices, de voltar a mirar cara ao sol sen grandilocuencia, con calma e resiliencia.

Os primeiros adiantos do disco xa apuntaban nesa dirección. ‘1997’, luminosa e melancólica, recuperaba a esencia da banda con esa mestura tan súa entre pulso emocional e melodía expansiva. ‘Aparecer’, pola contra, marcaba un xiro cara a zonas máis escuras: “Podes destrozar o meu mundo con tan só aparecer”, canta Sara Atán, cunha intensidade que revela un papel vocal máis presente que nunca.

No conxunto, as seis cancións avanzan entre luz e sombra, entre o recordo e o porvir, ata chegar a Flores, unha especie de haiku final onde colaboran con sutileza Xoel López:
“Todas as flores xiran/ en algún momento cara ao sol/ Igual farei eu.”

Un regreso que non é un photocall nin unha caixa rexistradora

Neste punto paga a pena deterse nun detalle que distingue Mañana y Siempre doutros retornos recentes. Porque vivimos nun tempo onde moitas bandas regresan non por necesidade artística, senón pola simple lóxica do mercado: voltas que non deixan nin unha canción nova, que se presentan como acontecementos culturais cando, na práctica, só responden a unha suma de contratos, festivais necesitados de “nomes de impacto” e unha nostalgia moi rendible para a industria. Son retornos que cheiran máis a photocall que a pulsión creativa, a merchandising rápido que a emoción verdadeira. Grupos que, sen achegar un disco nin un xesto de risco, regresan para vivir da inercia do pasado como quen abre un quiosco estacional na praia.

Por iso o caso de Nadadora é tan significativo: porque vai xusto na dirección contraria. Aquí non hai fogos de artificio nin ese “todo segue igual” que tanto vende. Hai unha vontade real de escribir un novo capítulo, non de maquillar o anterior. Hai novas cancións —seis, concisas e necesarias—, hai un universo sonoro repensado, hai unha lectura vital que atravesa o disco e o ordena. E, sobre todo, hai unha honestidade que resulta refrescante nun panorama onde a palabra “regreso” adoita empregarse como reclamo máis que como compromiso creativo.

Nadadora non volve para facer caixa: volve para facer sentido. E iso, hoxe, é case revolucionario.

Kintsugi, Jon Fosse e a filosofía da fenda

O disco toma o seu título da novela Mañana y tarde de Jon Fosse, unha lectura que marcou a Gonzalo Abalo e que serviu como impulso para articular este traballo arredor do nacemento, a morte e a transformación. Antes diso, Sara Atán propuña outra imaxe poderosa: o kintsugi, a técnica xaponesa que repara as roturas cunha liña de ouro, poñendo en valor as fendas e non ocultándoas.

Esas dúas ideas —nacer outra vez e aceptar as marcas do camiño— están no centro do disco, tanto na forma como no fondo: letra concisa, tema único por canción, espazo emocional depurado, ausencia de adornos innecesarios.

Un grupo que se reencontra consigo mesmo

A dinámica de traballo tamén cambiou. Sara e Gonzalo comezaron a tocar en Madrid por puro pracer, sen expectativas. Aí redescubriron o que significaba tocar xuntos. Cando viron que había cancións que pedían existir, chamaron a Edu Romero (baixo), Dani Abalo (batería) e Moncho Couselo (teclados). Sen présa, pero con verdade.

As voces a dúo, tan características da banda, aparecen agora menos presentes: Gonzalo céntrase en guitarras e Sara toma a fronte con firmeza e delicadeza, nun dos mellores momentos interpretativos da súa traxectoria. O corpo sonoro, profundo e envolvente, evoca ecos de The Cure, Low, Beach House ou Prefab Sprout, referencias que nunca pesan, só acompañan.

A produción de Martí Perarnau IV e o traballo técnico de Pablo Pulido en Estudio Uno engaden unha capa de experimentación medida que amplía o universo da banda sen perder a súa identidade.

Un regreso que importa á música galega

O retorno de Nadadora non é un simple acontecemento simbólico: é unha alegría para o ecosistema galego. A súa voz formou parte dunha xeración que axudou a darlle forma ao indie estatal de comezos dos 2000, sempre con personalidade propia, sempre desde unha sensibilidade íntima e pouco acomodada. Ver como esa voz volve —madura, consciente, luminosa— é unha noticia que enriquece o panorama actual.

Nun momento no que a industria premia o inmediato, Mañana y Siempre reivindica o valor do tempo, da pausa, de facer música ao ritmo da vida real. E iso, no fondo, é unha forma de resistencia.