Saibran inicia unha triloxía chea de contraste emocional e pulso urbano: o primeiro capítulo chega o 5 de decembro

A escena galega segue a ampliar horizontes creativos grazas a proxectos que nacen desde a autenticidade, a experimentación e o gusto polo oficio. Saibran é un deles. A nova aventura de Cibrán García (Boyanka Kostova) xorde ao lado de Julián Goicoa e Fiz García, dúo rítmico fundamental de Mundo Prestigio, para construír unha triloxía que reivindica o valor das cousas cotiás, o peso simbólico da noite e o camiño íntimo que vai do solpor ao amencer.

O primeiro capítulo desa viaxe, Atardecer harmonioso con gotas de primavera, verá a luz o 5 de decembro da man de Tremendo Audiovisual. E faino cunha premisa sinxela pero poderosa: contar unha historia vital a través de tres discos, cada un cun ton, unha estética e un equipo de produción diferente.

Un relato musical dividido en tres tempos

A triloxía de Saibran funciona como unha pequena odisea diaria. Arrinca na lixeireza da tarde, cando un sae da casa case sen pensar, e avanza cara a territorios máis escuros, introspectivos e vulnerables a medida que cae a noite. Todo remata co amencer, ese momento no que un regresa co corpo canso pero coa cabeza chea de pensamentos que non estaban previstos ao comezo da xornada.

• Primeiro disco: Atardecer harmonioso con gotas de primavera
  Producido por Mundo Prestigio, é o capítulo máis cálido e máis achegado ao rap clásico —entre 90 e 100 BPM—, apoiado en instrumentación analóxica e nunha escritura que mira cara ao día a día, a retranca, os detalles pequenos que constrúen unha vida. É o tramo que vai desde a saída da casa até o inicio da madrugada.
• Segundo disco:
  Cun ton máis cru e nocturno, entra en escena Møu (DKTC, Lumedoloop) para levar o proxecto a espazos influídos polo trap e a electrónica. É o relato das horas profundas da noite, onde o ánimo muda e as preguntas pesan máis ca as certezas.
• Terceiro disco:
  Coa produción de Juait e crnds, chega a parte máis experimental, orientada cara á electrónica e aos sons que representan a derradeira fronteira antes do día.

Este deseño conceptual —do solpor ao amencer— dá cohesión á proposta e sitúa a Saibran nun lugar pouco habitual: o dunha triloxía que non só fala de música, senón da maneira na que vivimos, sentimos e pensamos ao ritmo das horas. Un proxecto que, ademais, lembra que a música galega contemporánea tamén sabe dialogar co rap, o club, a electrónica e a poesía urbana sen perder identidade.

“Meu”, un novo paso adiante: crudeza, introspección e rima a peito aberto

Este venres 14 de novembro, Saibran publicará “Meu”, o segundo avance do primeiro disco. Se o anterior adianto —Durmir é para covardes— xogaba coa lucidez torcida das noites en vela, agora o proxecto dá un xiro cara a unha linguaxe máis dura, máis escura, máis directa na forma e máis fráxil no fondo.

“Meu” funciona como unha colisión entre dous mundos: a arrogancia explícita do rap e a vulnerabilidade de quen se recoñece quebradizo. A letra móvese entre imaxes de desgaste e resistencia:

“Teño cheo o cenicero, cada calada unha neurona menos, cada colilla un problema que enterro…”

A composición, con base de Møu, aposta por un ton sombrizo, case sucio, que reforza esa sensación de contradición emocional. O tema é nocturno e incisivo, pero tamén abre ventanas. Hai feridas, pero tamén un pulso vital que latexa en frases como:

“Doulle caña ao corpo que inda non tou morto.”

Saibran parece pousar aquí as claves do que será o corazón da triloxía: honestidade, crudeza e unha visión moi particular da vida nocturna como espazo de busca, de exceso e de autorrevelación.

Un proxecto que suma á diversidade da música galega

A aparición de Saibran confirma algo valioso: a música galega continúa a medrar en diversidade estética, conceptual e lingüística. Cibrán, Julián e Fiz constrúen un proxecto que non teme arriscar, que non busca agradar a primeira escoita e que coloca a creación por diante do algoritmo.

É un exemplo máis de como a escena galega contemporánea segue a producir obras que falan en galego con naturalidade, que integran tradición urbana coa experimentación e que amplían o mapa do que entendemos por música feita aquí.

O primeiro capítulo chega o 5 de decembro. Será interesante ver como continúa medrando esta triloxía que, máis que unha colección de discos, semella unha pequena vida contada a través de sons.