Hai xestos que, sen necesidade de grandes campañas, explican perfectamente a traxectoria dunha banda. Triángulo de Amor Bizarro vén de publicar Triángulo de Amor Bizarro, a súa versión en castelán do clásico Bizarre Love Triangle de New Order. E, ao facelo agora —máis de dúas décadas despois de formarse—, o grupo galego non só revisita un referente musical, senón que reflexiona sobre quen foron, quen son e por que seguen a ser unha das propostas máis singulares do país.

A relación desta canción coa banda é ben coñecida: foi o tema de New Order o que inspirou o seu nome, aquel xogo entre o ruído, a distorsión e a pop electrónica dos oitenta que marcou a tantas xeracións. Pero o interesante é cando deciden volver a esa raíz. Non o fixeron no seu debut, nin no seu momento de maior exposición mediática, nin cando o indie español vivía a súa burbulla. O fan agora, nun tempo no que TAB poden permitirse crear desde a liberdade absoluta, sen esa presión que a industria trata de exercer sobre calquera grupo que medra á marxe dos seus automatismos.

A versión é, por suposto, un exercicio de apropiación artística. Non estamos diante dun “cover” cerimonioso, senón dunha relectura pasada pola máquina de ruído e luz que caracteriza o universo da banda. O grupo traduce a letra ao castelán, fai que respire noutro ritmo, convértea en algo que encaixa na súa poética: máis abrasiva, máis tensa, máis orgánica. Hai guitarras que amenazan, sintetizadores que abren veas e unha interpretación que asina a identidade sonora dun proxecto que sempre preferiu a fricción antes que a comodidade.

Neste xesto hai algo profundamente emocional, pero tamén político. Nun momento no que moitas bandas recorren ás versións como produto rápido, TAB lembran que reinterpretar un clásico pode ser un acto de memoria cultural e, sobre todo, de posicionamento. A banda colle o que foi un himno global do synth-pop e lévao ao seu terreo, desde Galicia e sen complexos: non é unha homenaxe vertical, senón un diálogo horizontal. Unha maneira de dicir: “A nosa historia tamén se conta así”.

É interesante tamén como esta versión aparece nun momento de celebración silenciosa. A banda leva anos consolidando un legado que xa non depende das modas nin das etiquetas. Desde a súa perspectiva periférica —xeográfica, estética e ideolóxica—, TAB demostran que a música alternativa galega non precisa pedir permiso para dialogar cos grandes nomes internacionais. Faio cando quere, como quere e desde onde quere.

E ao final, o círculo péchase. Pero non se pecha como quen pecha unha porta, senón como quen completa un trazo que permite seguir debuxando. Esta versión non mira cara atrás con nostalxia, senón que aproveita o pasado como materia para seguir avanzando. Iso, no fondo, é o que caracteriza ás bandas verdadeiramente relevantes: non o que versionan, senón como e por que o fan.

Triángulo de Amor Bizarro volven ao punto onde todo comezou. E, ao facelo, lembran algo fundamental: que a identidade musical tamén se constrúe no diálogo constante entre o que un herda e o que un decide transformar.